Expertise in de media.
Het Nieuwsblad van 16-9-2024
Eline De Munck gaat door een moederschapscrisis en vraagt om hulp: “Je oude ‘ik’ bestaat niet meer”
© Instagram Eline De Munck
Onderneemster en actrice Eline De Munck (36) is zes maanden trotse mama van dochtertje Colette, maar nu de borstvoedingsperiode op haar einde loopt, vindt ze het moeilijk om met zichzelf te connecteren. Is dit een normaal fenomeen? En hoe vinden vrouwen zichzelf terug als mama? “Jouw vroegere versie komt nooit meer terug”, aldus experts.
Hanne Vandenweghe
“Ik huil om niets en voel me met niemand verbonden. Want niet alleen sluit ik door stilaan te stoppen met borstvoeding geven een fase af, ik kom ook weer dichter bij mezelf. Maar ik ben door moeder te worden zo geëvolueerd dat ik ook de connectie met die persoon niet meer heb. Help!”, schreef Eline De Munck in haar Instagram-verhaal.
“Het afbouwen van borstvoeding speelt een grote rol in het ervaren van deze onverbondenheid”, weet Uwe Porters, vroedvrouw en auteur van De vrouw in de moeder. “Er bestaat zoiets als een post-weaning depression. De hormonen die je opstapelde tijdens de borstvoedings- en kolfperiode, waaronder prolactine, vallen weg. Dat kan er bij veel vrouwen toe leiden dat ze een stevige mentale dip krijgen.” Klinisch psycholoog Isabel Maris vult aan dat velen de impact van hormonen onderschatten. “Ook mama’s die voor kunstvoeding kiezen worden deze switch gewaar. Bij hen gaan het oestrogeen- en progesterongehalte ook terug naar een lager niveau.” Een vage connectie met jezelf is niet alleen een hormonale kwestie. “Er verandert als mama ook iets in je denkwerk. Het brein van een moeder past zich helemaal aan. Als je beseft dat jouw lichaam maandenlang 24/7 in dienst van een kind heeft gestaan en stilaan de eigen functie terugkrijgt, kan dat hard binnenkomen”, aldus Porters.
Jezelf 2.0
Volgens de deskundigen is het positief dat De Munck de verandering erkent. “Jezelf ervan bewust zijn dat het nu anders is, kan voorkomen dat je onder die transformatie lijdt”, zegt Maris. Porters is akkoord. “Het is superbelangrijk om dat te benoemen. Soms hebben vrouwen het gevoel dat er iets mis is met hen, maar 90 procent van die gevoelens zijn normaal. Je mag die ruimte geven om verder te onderzoeken. Probeer jezelf echter niet te verplichten om weer de persoon te worden die je was voor de zwangerschap, want die bestaat niet meer. De identiteit die je al had, is natuurlijk niet helemaal verdwenen, maar als mama kan je ze verfijnen en verrijken. Je hoeft er niet tegen te vechten; zie het als een mooie kans om ‘jezelf 2.0’ te worden met meer diepte en nuances.”
Tijdens die zoektocht is het een goed plan om realistische verwachtingen te koesteren. “Wat vond je fijn voor je mama werd? Vind je dat nog altijd leuk en kan je er tijd voor vrijmaken? Word je goed ondersteund door je partner en familie? Voor de een is weer gaan sporten een manier om weer met zichzelf te connecteren, voor de ander is dat een opleiding volgen om bij te leren. Het draait hoofdzakelijk om tijd nemen voor jezelf. Tracht geen dingen te willen die ver liggen van het haalbare. Sportte je vroeger vier keer per week? Dan kan ‘de nieuwe ik’ misschien moeite hebben met die frequentie. Wees vooral mild voor jezelf”, aldus Maris.
Veranderde vriendschappen
Dat het moederschap ook verbondenheid met anderen vermindert, is eveneens normaal. “Het vereenzaamt een beetje. Tijdens de nachtelijke uren en het schommelen van je hormonen zit je uiteindelijk alleen. Daarom helpt om moeilijke dingen te delen met vrienden. Dan weet je ook in het holst van de nacht dat je er niet alleen voor staat. Niet makkelijk, want we leven hier al lang niet meer volgens de spreuk It takes a village to raise a child. De komst van corona heeft de weg daar naartoe zeker niet hersteld”, aldus Porters.
Maris merkt nog op dat alle persoonlijke veranderingen als mama impact kunnen hebben op je vriendschappen. “Je staat nu anders in het leven. Als je – bewust of onbewust – kinderloze vrienden hebt, bijvoorbeeld, die liever afspreken zonder de kinderen, spreek je misschien liever af met andere mama’s plus kinderen. Misschien zitten je beste vrienden momenteel in een heel andere levensfase, waardoor het contact verwatert. Het is ergens logisch dat mensen je op een bepaalde manier leerden kennen, maar jullie in de loop van het leven niet meer connecteren.”
Het Nieuwsblad 14-08-2024
Nadat BV’s openhartig zijn over hun ivf-traject: “Mensen denken soms: ah, dan zal ik meteen zwanger worden. Maar het is heel pittig”
Stephanie Clerckx (r.) getuigde al op Instagram over haar traject, nu doorbreekt ook Charlotte Van Brabander (l.) het taboe. — © rr
In mei deelde ex-model Stephanie Clerckx, inmiddels hoogzwanger van haar eerste kindje, haar persoonlijke ivf-verhaal via Instagram. Nu doet ook finfluencer Charlotte Van Brabander, bekend van De verraders, dat om het taboe te doorbreken. Waarom wordt er anno 2024 liever over de vruchtbaarheidsbehandeling gezwegen dan gepraat? En helpen BV-getuigenissen anderen om er open over te zijn? Experts aan het woord.
Hanne Vandenweghe
Voor Charlotte Van Brabander, mama van een dochtertje, is het de tweede keer dat ze zwanger probeert te worden via IVF. Deze keer heeft ze besloten om haar traject te delen, met verhalen in een Instagram-hoogtepunt gebundeld. Aan het begin van de zomer toonde ex-model Stephanie Clerckx een positieve zwangerschapstest; het resultaat van veel bezoekjes aan het fertiliteitscentrum, spuitjes zetten en tranen wegpinken. In het bijschrift deelde ze een emotionele tekst over haar ivf-traject om het taboe errond te doorbreken.
“Het is onnozel dat ivf vandaag nog taboe is”, zegt vroedvrouw Uwe Porters. Tegelijk snapt ze vanwaar de schroom komt om erover te praten. “Een ivf-traject heeft met kwetsbaarheid te maken. Er marcheert iets niet op seksueel vlak. Heel vaak begrijpen mensen het probleem niet tot in de kern, waardoor het gevoelige materie is en waarover bijgevolg niet graag wordt over gepraat. Daarbij komt dan de vurige kinderwens. Ze blijken hulp nodig te hebben en dat is moeilijk om te zeggen. De kwetsbaarheid die gepaard gaat met het uitspreken, raakt een koppel diep vanbinnen.” Volgens Porters speelt de druk van buitenaf ook een grote rol. “Koppels die van de eerste keer in verwachting zijn, laten het niet om van de daken te schreeuwen. Dat creëert onmiddellijk een hoge drempel voor stellen bij wie het niet lukt. Als ze er al over wilden praten, zullen ze dat in zo’n geval wellicht niet meer doen.”
© Instagram Charlotte Van Brabander
Isabel Maris, psycholoog gespecialiseerd in fertiliteitsproblematiek en zelf zwanger geraakt dankzij ivf, vindt dat het taboe vandaag de dag wel meevalt. “Het schoentje knelt volgens mij meer op het vlak van hulpverlening tijdens het proces. Mensen denken soms ‘ah, via ivf zal ik wel meteen zwanger worden’, maar dat is niet zo. Het is heel pittig en er komen teleurstellingen bij kijken. Koppels hebben op dan moeite om de juiste professionele hulp te vinden.”
Herkenbare verhalen
De verhalen van bekende Vlamingen illustreren hoe lang de lijdensweg kan zijn, maar hebben anderen daar iets aan? “Die getuigenissen kunnen heel krachtig zijn omdat het bij die verhalen draait om herkenbaarheid. Doorgaans kruipen vooral succes- op horrorverhalen in ons oor. De verhalen in het midden zijn schaarser en daarom supersterk. Het zijn namelijk de herkenbare aspecten die lotgenoten door de hoogte- en dieptepunten van hun eigen proces loodsen. De getuigenissen mogen natuurlijk niet de enige adviezen zijn. Het is belangrijk om de juiste professional tegen te komen op je weg. Want: anderen bewandelen ook een pad, maar het is en blijft een ander. Alleen de basis is gemeenschappelijk. Daarom moet je ook steeds kunnen uitzoomen.”
“Als iemand iets deelt, dan kan je heel snel gaan vergelijken terwijl je eigen proces de focus moet zijn”, vult Maris aan. Ze raadt aan om tijdens een ivf-traject een paar mensen in vertrouwen te nemen. Porters is akkoord. "Het kan heel waardevol zijn om mensen in vertrouwen te nemen en goede gesprekken te hebben. Als het misloopt, heb je een vangnet. ”
Vervelende vragen
Of je nu open bent over de hele lijn of tegen een aantal mensen; soms worden koppels met vervelende vragen geconfronteerd. In de stijl van ‘en, is het al gelukt?’ “Daar mag best wat meer sensibilisering rond zijn”, vinden beide experts. “Enerzijds voor koppels om de weg naar beschikbare hulp toegankelijker te maken, anderzijds voor de entourage om duidelijk te maken dat sommige vragen niet gepast zijn”, aldus Maris. “We moeten oproepen om te stoppen met verwachten als het om kinderen gaat. Dat heel veel mensen uitgaan van het huisje-boompje-beestje-principe is prima, maar leg geen verwachtingen bij anderen. Dat geldt trouwens ook voor kinderloze koppels en stellen die te maken kregen met zwangerschapsverlies. Om dit soort vragen af te wimpelen in de praktijk kan je met humor reageren. zeg iets als ‘we zijn heel goed aan het oefenen’. Dan gaat het plots weer over seks. Dat onderwerp vinden de meesten lastig om te bespreken”, zegt Porters.
- LEES OOK. Hoe je met enkele kleine aanpassingen in dagelijkse gewoontes je gezondheid kunt verbeteren
Open, eerlijk en kwetsbaar zijn met je partner is een must. “Als we naar een klassiek gezin kijken, merk ik dat mannen het soms moeilijker hebben om over te praten. Het is zinvol dat beide geliefden zich kwetsbaar opstellen en erkennen dat het geen simpele periode is voor hen. Zoiets alleen dragen is heel zwaar, stelt Maris. “Je hebt beiden een eigen manier om ermee om te gaan, maar er is ook een groot stuk van jullie samen. Als je in dat eigen stuk de nood hebt om je ervaringen ergens te kunnen leggen, in het belang van je mentaal welzijn, benoem dat. Niemand kan je dat ontzeggen”, weet Porters. “Tot slot, en dat is allesbehalve verwijtend bedoeld, zou men de man sneller moeten betrekken bij onderzoeken. Zwanger worden is al zo’n gegeven op zich. Als het niet vlot gaat, krijg je als vrouw vaak het gevoel dat je lichaam faalt. Dan is het moeilijk om een positieve instelling te behouden. Het gaat om een gemeenschappelijk proces”, besluit Maris.
